……© ৰুণজুন বৰুৱা…… (২৭) প্ৰভাতি পুৱাৰ কোমল ৰ’দজাক অকণমানি ভেন্টিলেটৰখনৰ জলঙাৰে সৰকি আহি মনালিছাৰ মুখত পৰিছে।অস্বস্তি পাই তাই শুই থকা ঠাইখনৰ পৰা উঠি চেলটোৰ লোহাৰ দুৱাৰখনৰ ওচৰলৈ আহে। উদ্দেশ্য, কাৰোবাক কৈ অকণমান পানী আৰু একাপ ৰঙা চাহৰ আয়োজন কৰিব পাৰি নেকি। নাই কোনেও মনালিছাৰ কিবা প্ৰয়োজন হ’ব পাৰে বুলি ভ্ৰূক্ষেপContinue Reading