শৰতৰ সন্ধিয়া মনত পৰে তোমালৈ

…..প্ৰাণজিৎ কলিতা…..
….গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়….

শৰতৰ সন্ধিয়া মনত পৰে তোমালৈ
কোমল নিয়ৰৰ টোপালৰ সৈতে
নামি অহা জোনাকবোৰে
এন্ধাৰ বোৰ আঁতৰাই
প্ৰেমিক তৰাবোৰৰ সৈতে
বিলীন কৰি তোলে মোৰ হৃদয় ।
মনত পৰে নে তোমাৰ ?
এই যে কহুৱা বোৰৰ হাঁহিৰ সৈতে
আমি হাঁহিছিলো ।
আইতাৰ সাধুকথাৰে যে
আমি নামি গৈছিলো
এই
গভীৰ নৈ খনলৈ ।
মনত পৰে নে তোমাৰ ??
শেৱালি ফুলৰ সুৱাসেৰে
নামি অহা সন্ধিয়া
আমাৰ গাঁৱৰ পদুলিবোৰ যে
ধুলিময় হৈ গৈছিল ।
বোকা মাটিৰ কেঁচা গোন্ধ এটাৰ সৈতে
উভতি অহা দেউতাৰ চকুতে
যেন বিলীন হৈ আহিছিল এক
মধুময় শৰতৰ আৱেগ ।
শাৰদীয় বতাহজাকৰ মাজেৰে
উমলি ফুৰিছে প্ৰকৃতিৰ এক প্ৰেমিক সৌন্দৰ্য্য ।
জীৱনৰ নিমিলা অংকৰ সৌজন্যতো শৰতৰ আগমনে
মনত পেলায় তোমালৈ ।
সেউজীয়া কেনভাচত আঁকিব খোজা তোমাৰ প্ৰতিচ্ছবি আজিও
আধৰুৱা ।
নাজানো উতলা মনৰ শৰতে
কিয় বাৰু মোক আমনি কৰে ।
হেৰাই যোৱা প্ৰেমবোৰ আকৌ এবাৰ নামি আহে
কোমল নিয়ৰৰ টোপাল হৈ তোমাৰ বাৰু মনত পৰে নে ???
পুৱতি নিশা মৰমৰ চাকনৈয়াত
কোচত বুটলি লোৱা শেৱালি ফুলবোৰ কথা ।
এডাল বগা সুতাৰে মেৰিয়াই লোৱা শেৱালি ফুলৰ মালাবোৰ ;
আলফুলকৈ সাঁচি ৰখা কিতাপৰ মাজত
শুকান মৰহি যোৱ‍ শেৱালিবোৰে আজিও স্মৃতিক সোঁৱৰায় ।
স্নিগ্ধ জোনাকৰ সুগন্ধি বিলায়
তুমি আহিবা বুলি ৰৈ থাকো
দুপৰ নিশালৈ ।
মাজে মাজে মনতে গুণ গুনাই উঠো
“আহিবা তুমি দুপৰ নিশা
যেতিয়া পৃথিৱী শুব
মৰমে আমাৰ দুকুল উপচি
সাগৰ বিচাৰি ব’ব.……”
আজিও দোলা দি ধৰে মনৰ মাজত কথাবোৰ ।
তুমি শৰতৰ ধুমুহা হৈ
মোৰ মনৰ মাজত সুগন্ধি বিলায়
আকৌ গুচি যাবা বসন্তৰ দেশলৈ ।
মোৰ বাবে শৰতৰ জোনাকবোৰ আজিও প্ৰিয়
মনত পৰে নে তোমাৰ ?
তুমি যে মোক তৰা দেখুৱাই কৈছিলা
” হেই প্ৰিয়তমা হাঁহি দিয়া এবাৰ
তুমি এই তৰাবোৰৰ সৈতে একে
নিজৰ মাজত বিলীন , কেতিয়া যে
সময়বোৰ গুচি যায় গমকে নোপোৱা
মাথো তৰাৰ দৰে উজ্জ্বল
হাঁহি এটি বিৰিঙাই ৰাখা ।
তোমাৰ অবিহনে নিশাৰ তৰাৰ সৈতে মই তোমাৰ কথাকে পাতো
আৰু সিহঁতক সুধো
“শৰতৰ আবেগভৰা জোনাকৰ নিশাবোৰ কেতিয়া আহিব “
“কেতিয়া আহিব শৰতৰ আবেগভৰা জোনাকৰ নিশাবোৰ “